SELAMAT DATANG KE SURIA KHATULISTIWA

Thursday, March 1, 2018

Dua Panggilan Yang Buat Saya Berfikir

Assalammualaikum readers, Lama tak menulis. Sibuk. Ni pun sebenarnya banyak benda nak buat. Tapi hati melonjak-lonjak nak menulis. Semalam, sewaktu saya sedang sibuk menulis di computer pejabat, telefon di meja saya berdering. Kedengaran satu suara asing menerjah gegendang telinga. Saya: Accessibility Department, selamat petang. Itu ayat lazim saya tuturkan tatkala menjawab panggilan. Pemanggil: Selamat petang. Dengan siapa saya bercakap ni? (Dia call kita, dia Tanya kita siapa pulak. Rungut saya dalam hati. Sesungguhnya saya tak suka ditanya begitu dengan pemanggil.) Saya: Saya, Tinta Emas. Ada apa boleh saya bantu? (Malas nak beramah-mesra.) Pemanggil: Oooo... Cik Tinta. Popular nama ni. Saya kenal sangat dengan nama ni. (Oh my god! Siapa pulak ni?" Cik Tinta kenal saya? (Manalah aku nak kenal kau kalau kau tak kenalkan diri. Ni buat temperature saya naik ni. Sabar Tinta, sabar. Ni official call. Kau jangan buat perangai eh.) Saya: Tak kenal. (Cakap je terus-terang. Tak yah nak segan-silu) Pemanggil: Tak apalah. Cik Tinta, En. Fairuz tak ada ya? Saya: Ya, dia dah pencen. Kenapa tu? Mungkin ini panggilan berkenaan dengan accessibility daripada mana-mana kementerian, syarikat atau orang perseorangan. Fikir saya sendirian. Mungkin dia kenal saya dari sesi audit atau mesyuarat. Saya ni kan tegas dan lantang. Semua orang kenal saya kalau sekali saya berhujah. Pemanggil: Boleh saya dapatkan nombor telefon dia? Saya: Maaf, encik ni siapa? Pemanggil: Saya Amri (bukan nama sebenar) Saya: En. Kenal dia ke? Pemanggil: Saya kawan dia tapi dah lama tak contact dengan dia. Boleh saya dapat nombor telefon dia? Saya: Ooo... Kawan dia. Ni nombor dia bla... bla... bla... Pemanggil: Nombor Cik Tinta? (Apa hal pulak nombor saya ni? Ah, nombor saya selalu bersepah-sepah dalam pengumuman sana sini. Bagi je la. Kalau malas layan, kalau merapu, kau buat bodoh je. Setelah terdiam, saya menjawab) Saya: Bla... Bla... Bla... Pemanggil: Boleh ke kalau saya free, saya call Cik Tinta? Saya: Ya, boleh. (Takkan nak cakap tak bolehkan? Kalau merapu nanti, pandai-pandailah saya elak.) Saya mendapatkan kepastian daripada operator. Saya: Dayah, kau ke yang past call kat akak tadi? Dayah: Ha'ah. Kenapa, kak? Saya: Dia cakap nak cakap dengan siapa? Nak cakap dengan En. Fairuz ke? Dayah: Taklah, dia cakap nak cakap dengan akak, saya past je la. Tak sebut En. Fairuz pun? Kenapa, kak? Saya: Ooo... Maknanya, dia memang nak cakap dengan akaklah. Dia saja jelah buat-buat nak cakap dengan En. Fairuz dengan akak? (Menyirap jugak darah saya bila tahu semua ni. Apalah motif orang macam ni? Tak ada kerja ke?) Petangnya pulak, satu panggilan lagi saya terima. Kawan: Tinta, aku nak kenalkan kau dengan seseorang. Saya: Siapa? Kawan: Aku dah lama tak contact dia ni. Tiba-tiba dia contact aku. Saya: Dia suka kat kau? (Tebak saya cepat sebelum dia menghabiskan ayatnya) Kawan: Ha'ah. Saya: Dia suka kat kau, buat apa nak kenalkan kat aku pulak? Kawan: Aku dah malaslah. Aku takut jatuh lagi. Saya: Eh, aku pun takut jugak tau. Kau nak suruh aku yang jatuh ke apa? Kawan: Ala... Nanti aku scan dulu. Kalau baik, aku kenalkan kat kau. Kalau tak, tak payah. Saya: Lelaki ni, kalau dah suka kat seseorang, tak payahlah kau nanti ganti dengan orang lain. Kau bagi dia bidadari pun dia tak nak. Dia still Nampak yang dia suka tu the best. Malaslah aku. Aku nak orang tu ikhlas suka kat aku. Nak kenal dengan aku, nak kawan dengan aku. Tak payah aku nak kejar-kejar dia. Bila dia suka kat kita, kita jadi tenang. Kita tak perlu paksa dia, jaga dia. Cuma jaga dia supaya dia terus suka kat kita. Kalau tak, tak payah. Aku tak ada masa la semua ni. Hadoi, apalah nasib saya ni. Nanti satu hari nanti, datanglah tu orang yang ditakdirkan untuk saya.

No comments: